|
แค่เพียงสมมติว่าหยุดคบกัน
ใจฉันก็สั่นเหมือนคนเป็นไข้
ถ้าในความจริง สองเรามีอันห่างไกล
ผลลัพธ์ที่เกิดกับใจ ก็คงเหมือนตายจากกัน
เมื่อความรักนั้นก้าวผ่านห้องใจ
อ่อนไหวเผลอใจให้เธอเกินกั้น
ขอบคุณเวลา นำพาเราใกล้ชิดกัน
จากเพื่อนเลื่อนเป็นผูกพัน เพียงก้าวห่างกันหวั่นไหว
ขาดเธอไม่ได้ หัวใจขอสารภาพ กดโทรศัพท์
รับช้าก็ยังน้อยใจ อยู่ใกล้จนชิน
ไม่อยากได้ยินคำว่าห่างไกล
ขอร้องอย่าทำร้ายใจ ด้วยการหนีไปจากกัน
ถ้าสิ่งใดนั้นที่ผ่านเข้ามา
หนักหนาจนเธอไร้ความเชื่อมั่น
เจ็บจนเหลืออด ก็โกรธได้แต่อย่านาน
เพราะใจที่ทรมาน ... คอยนานจะพาลสิ้นลม
|